Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

«Βομβαρδίστε» τους με σχολεία (του Ηλία Καραβόλια από το europeanbusiness.gr)

Σε ενα απο τα ασφαλέστερα αεροδρόμια του πλανήτη,στο Ατατούρκ της Κων/λης, ο θάνατος έδωσε και πάλι ραντεβού σε πολλούς συνανθρώπους μας

Πετρέλαιο, εκβιασμοί, απαγωγές, χορηγοί, αρχαιοκαπηλία, κατασχέσεις τραπεζών στο Ιρακ, δουλεμπόριο, χρήση φυσικών πόρων, κ.α, είναι οι βασικές πηγές εσόδων για τους παρανοικούς τζιχαντιστές.


Έχουμε εθιστεί σε αυτόν τον θάνατο. Ο δικός μας αγώνας για επιβίωση, λόγω της πρωτοφανούς λιτότητας στην ζωή μας, μας κάνει να υποτιμούμε την ανθρώπινη ζωή. 10, 50 ή 100 νεκροί, δεν έχει σημασία. Έχουμε συνηθίσει. Νούμερα, απλή παράθεση απωλειών στατιστικής φύσεως. Ο θάνατος απο τις ανθρώπινες βόμβες δεν είναι ''παράλογος'' πλέον για εμάς τους Ευρωπαίους.

Κάθε μακελειό μας φαίνεται σύνηθες γεγονός, ειδικά στην Τουρκία. (Σημ.: Κάποιοι φασίστες Έλληνες δεν λυπούνται τους νεκρούς επειδή τους σκοτώνουν ομόθρησκοι τους. Nτροπή....)

Οι ανθρώπινες βόμβες του θρησκευτικού μίσους είναι το μακρύ χέρι ενός μόνιμου πανάρχαιου φονταμενταλισμού. Όσοι νομίζουν ότι δικαιώνεται η θεωρία του Huddington πριν 20 περίπου χρόνια -περί σύγκρουσης των πολιτισμών- πέφτουν έξω. Μια ματιά στις εθνικότητες και στα θρησκεύματα όλων των νεκρών απο τις βομβιστικές επιθέσεις στην Τουρκία αλλά και στις ευρωπαικές πόλεις, δείχνουν ότι το μίσος των τζιχαντιστών του ISIS δεν κάνει διακρίσεις σε έθνη και θρησκείες.

Άπο πού άραγε θρέφεται το μίσος αυτό; Ποιός το κάνει ''βιώσιμο''; Πώς τα όνειρα για τον... παράδεισο του Αλάχ και τα χρυσά κουτάλια πολλαπλασιάζονται στους καμικάζι του θανάτου; Follow the money, είναι μία δόκιμη δομή ανάλυσης. Το Μεσογειακό Κέντρο Στρατηγικής Ανάλυσης και Πληροφοριών, δημοσίευσε τις πλεον εμφανείς πηγές χρηματοδότησης του ισλαμικού χαλιφάτου (http://www.medintelligence.org/./piges-xrimatodotisis-tou-i.). 

Πετρέλαιο, εκβιασμοί, απαγωγές, χορηγοί, αρχαιοκαπηλία, κατασχέσεις τραπεζών στο Ιρακ, δουλεμπόριο, χρήση φυσικών πόρων, κ.α, είναι οι βασικές πηγές εσόδων για τους παρανοικούς τζιχαντιστές.

Ο Μάλκολμ Νανς, πρώην αξιωματικός της Αμερικανικής Ναυτικής Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και συγγραφέας του βιβλίου «Νικώντας τον ΙSIS: Ποιοι είναι, πώς πολεμούν, τι πιστεύουν» περιγράφει στο Politico πέντε τρόπους με τους οποίους η διεθνής κοινότητα μπορεί να αντιμετωπίσει άμεσα το Ισλαμικό Κράτος (http://www.thetoc.gr/./analusi-sto-politico-pente-tropoi-gi).

1. Να χρησιμοποιούμε τις σωστές λέξεις

Το ISIS δεν είναι το «ριζοσπαστικό Ισλάμ». Η Χαμάς, η Χεζμπολάχ, η Φατάχ και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ριζοσπαστικές ισλαμικές ομάδες. Καταφεύγουν σε ένοπλο αγώνα και στην τρομοκρατία για να πετύχουν τους στόχους τους. Αλλά είναι και βαθύτατα πολιτικές οργανώσεις, με εσωτερικούς κανόνες, πρότυπα και κώδικες δεοντολογίας. Το ISIS είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, μια θρησκευτική λατρεία, πιο ακραία και από τις πιο ακραίες ισλαμικές ομάδες του παρελθόντος. Yποστηρίζει ότι κάθε πράξη μαζικής δολοφονίας, βιασμού ή τρομοκρατικών επιθέσεων αυτοκτονίας εναντίον των εχθρών του είναι μια μορφή λατρείας ίση με την προσευχή. 

Αναφερόμενοι στο ISIS ως μια καταστροφική θρησκευτική λατρεία και όχι ως μια νόμιμη θεοπολιτική «ριζοσπαστική ισλαμική» ομάδα δεν είναι απλά μια πιο ακριβής αναφορά αλλά, επίσης, εκθέτει και τη θρησκευτική αφήγηση του ISIS. Αυτό θα επιτρέψει στο μουσουλμανικό κόσμο να απορρίψει την ομάδα χωρίς να απορρίψει και την πίστη του και θα μπορούσε να κάνει τους μουσουλμάνους που στηρίζουν το ISIS να αναρωτηθούν το εάν οι ψυχές τους βρίσκονται σε κίνδυνο εξ αιτίας της πίστης τους αυτής.

2. Να σταματήσουμε να κατηγορούμε το Ισλάμ

Ο μουσουλμανικός κόσμος είναι το μόνο προπύργιο ενάντια στο ISIS. Εμείς δεν θα μπορέσουμε να νικήσουμε το ISIS, μόνο με τα tweet του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, εμείς θα τους νικήσουμε μόνο με τη συλλογική φωνή του παγκόσμιου μουσουλμανικού πληθυσμού.

Αν οι μουσουλμάνοι σε όλο τον κόσμο αρνηθούν το ISIS και συνεργαστούν με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της για να ξεριζώσουν τους πιθανούς τρομοκράτες που υπάρχουν στους κόλπους της, η επιρροή του ISIS θα φθαρεί δραματικά. Για να γίνει αυτό απαιτείται να αναγνωρίσουμε στον ισλαμικό κόσμο ότι είναι τα θύματα του ΙSIS. Είναι οι σύμμαχοί μας, τους οποίους θα πρέπει να αγωνιστούμε για να υπερασπιστούμε.
 
3. Στείλτε Ειδικές Δυνάμεις

Το χαλιφάτο του ISIS είναι πραγματικά μια σειρά από πόλεις και χωριά που συνδέονται με δρόμους και γραμμές τροφοδοσίας. Κόψτε αυτές τις γραμμές και η εικόνα της συνεκτικής μάζας γης του ISIS θα αλλάξει. Το πεντάγωνο έχει αναγνωρίσει ότι το πιο σκληρό κομμάτι του ISIS, το πιο αξιόμαχο στο Ιράκ βρίσκεται στον αυτοκινητόδρομο μεταξύ της Μοσούλης και των συνόρων της Συρίας. Πώς μπορούμε να το καταστρέψουμε; Να εκπαιδεύσουμε ομάδες Ιρακινών και Κούρδων μαζί με τις ειδικές μονάδες των ΗΠΑ για να κάνουν επιδρομές, με βαρύ οπλισμό, κατά μήκος των εθνικών οδών σε αυτό στο σημείο. Οι ομάδες θα πρέπει να απαρτίζονται από 100 ντόπιους και 25 Αμερικανούς συμβούλους και να υποστηρίζονται από αεροπορικές επιδρομές. Mε αυτόν τον τρόπο θα σπρώξουν πίσω τις δυνάμεις του ISIS μέσα σε 24 με 96 ώρες, και θα αλλάξουν το παιχνίδι από τη μια μέρα στην άλλη.

4. Εναρξη πολέμου και στο Ιντερνετ

Αυτή τη στιγμή, η Αμερικανική Υπηρεσία Ασφαλείας είναι αντίθετη με την άμεση επίθεση στις πρωτοβάθμιες και πολύτιμες πηγές πληροφοριών, δηλαδή στους server που χρησιμοποιεί το ΙSIS ή στο δίκτυο επικοινωνίας. Αυτή η πολιτική τους στον κυβερνοχώρο θα πρέπει να επανεξεταστεί. Το ISIS λειτουργεί στο Dark Web, τα βαθύτερα, κρυμμένα μέρη του Διαδικτύου, μέσω ενός δικτύου υποστηρικτών. Το δίκτυο αυτό μπορεί να διακοπεί εάν ξεκινήσει μια συντονισμένη προσπάθεια συντριβής των servers μέσω των οποίων γίνονται αυτές οι δουλειές.Οι διαδικτυαοί κομάντο των ΗΠΑ δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη μια παγκόσμια εκστρατεία στον κυβερνοχώρο κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης.

5. Να τους δικάσουμε σε πλοία για εγκλήματα πολέμου

Η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τις ΗΠΑ θα πρέπει να στείλει τους τρομοκράτες του ΙSIS που συλλαμβάνονται σε φυλακές -πλοία και να τους δικάσει με συνοπτικές διαδικασίες για εγκλήματα πολέμου. Και οι δίκες θα πρέπει να γίνουν σε αυτά τα πλοία. Αυτά τα πλοία θα μπορούσαν να τοποθετηθούν ανοιχτά του Ντιέγκο Γκαρσία, το βρετανικό προτεκτοράτο στο πιο μακρινό σημείο του ινδικού ωκεανού. Οι εισαγγελείς, οι δικηγόροι υπεράσπισης και οι μάρτυρες θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στη δίκη μέσω βιντεοσυνδέσεων. Τα πλοία θα πρέπει να είναι εξοπλισμένα με κατάλληλα συστήματα έτσι ώστε σε περίπτωση που αποφασιστεί θανατική ποινή, να εφαρμόζεται αμέσως. Εάν η ποινή που αποφασίζεται είναι η φυλάκιση, οι τρομοκράτες θα μεταφέρονται σε δυτικές φυλακές με επαρκή ασφάλεια.

Συμφωνώντας ή διαφωνώντας κάποιος με τις παραπάνω προτάσεις, τουλάχιστον αναγνωρίζει την σχετικά επιτακτική ανάγκη εφαρμογής κάποιων εξ αυτών. Δεν ξέρω όμως κάτω απο ποιές συνθήκες οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το πλέον αποτελεσματικότερο αλλά και δυσκολότερο μέτρο, σχεδον απίθανο, στην Μέση Ανατολή: Να ''βομβαρδίσουμε'' τους τζιχαντιστές τρομοκράτες με σχολεία. Μόνο έτσι θα γεμίσουν τα μυαλά τους με ζωή ώστε να απορρίψουν τις διδαχές του θα που τους συντροφεύουν απο την παιδική ηλικία...
 
 

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

"Colonia"


Αυτές τις μέρες παίζεται στους κινηματογράφους μια ενδιαφέρουσα ταινία, με τον τίτλο "Colonia". Είναι η ιστορία μιας Γερμανίδας αεροσυνοδού η οποία είναι ερωτευμένη με ένα νεαρό χιλιανό ιδεαλιστή επαναστάτη, υποστηρικτή του Σαλβαδόρ Αγιέντε. Στην ταινία βλέπουμε πως συλλαμβάνεται αυτός από τις δυνάμεις ασφαλείας του Πινοσέτ και κλείνεται σε ένα κλειστό ίδρυμα φρίκης και βασανιστηρίων του δικτάτορα. Βλέπουμε ακόμα τις ηρωικές θυσίες της αεροσυνοδού για να παρεισφρύσει μέσα στο ίδρυμα και να σώσει τον αγαπημένο της.

Από τις πρώτες στιγμές της ταινίας προετοιμάζεσαι ότι θα δεις ένα B-Movie. Παρόλες τις καλές διαθέσεις των συντελεστών, κάποιες ομολογουμένως εξαίρετες στιγμές της ταινίας και την κλιμάκωση του σασπένς, η ταινία δεν καταφέρνει να ξεφύγει μάλλον από τα αρχικά πλαίσια.

Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο της ταινίας, ιδιαίτερα αν έχεις ένα πολιτικό background με αναφορές στα 70's, είναι ότι σε κάνει να επιστρέψεις πίσω με το μυαλό σου και να ξανασκεφθείς όλα όσα πίστευες και για τα οποία αγωνιζόσουν και συ ως νεαρός έφηβος επαναστάτης.

Ο σοσιαλιστής Αγιέντε εκλέχθηκε με δημοκρατικές εκλογές το 1970, με την υποστήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος της χώρας του. Επειδή το σύνταγμα της χώρας του καθόριζε ανώτερο όριο προεδρικής θητείας τα έξι χρόνια, προσπάθησε να επιβάλει με ταχείς ρυθμούς αυτό που ο ίδιος ονόμαζε "Το Χιλιανό μονοπάτι για τον Σοσιαλισμό".

Κατά τη γνώμη μου δεν τίθεται θέμα ότι οι αρχικές του προθέσεις του ήταν καλές. Έθεσε σε εφαρμογή πάρα πολλά πράγματα για τη στήριξη των φτωχών μαζών της χώρας του στον τομέα της εργασίας, της εκπαίδευσης και της υγείας. Προχώρησε, μέσα στην πλάνη της ιδεολογίας του, σε μαζικές κρατικοποιήσεις οικονομικών μονάδων μεγάλης κλίμακας, και τον πρώτο καιρό διατηρούσε ικανοποιητικά μακροοικονομικά  μεγέθη για τη χώρα του.

Από τον δεύτερο χρόνο και μετά αρχίσαν όμως τα προβλήματα. Σταθερή πτώση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, αλματώδης αύξηση του πληθωρισμού, σοβαρές ελλείψεις προϊόντων προς κατανάλωση.  Συνέβη δηλαδή αυτό που πλέον έχει αποδειχθεί ιστορικά κατά τη γνώμη μου και που προσωπικά ονομάζω "δομικό οικονομικό πρόβλημα του σοσιαλισμού". Οι παροχές, όταν δεν υποστηρίζονται από μια οικονομία που δημιουργεί παραγόμενο προϊόν με οικονομική αξία, όταν δηλαδή δε χρηματοδοτούνται με ένα ισχυρό νόμισμα, βαθμιαία χάνουν την αξία τους, εξαϋλώνονται, και αυτοακύρωνονται χρηματοοικονομικά. Λες ότι δίνεις δηλαδή παροχές, αλλά στην ουσία δε δίνεις γιατί καταλήγεις να μην έχεις τι να δώσεις.

Το "Χιλιανό μονοπάτι προς το σοσιαλισμό" λοιπόν αποδείχθηκε ένας σίγουρος δρόμος για την ολοσχερή οικονομική καταστροφή της χώρας. Το καλοκαίρι του 1973, και μετά από ένα δίμηνο έντονης πολιτικής κρίσης, η αντίδραση ήταν λίγο άγαρμπη. Μπήκαν τα τανξ στο προεδρικό μέγαρο και την εξουσία ανέλαβε ο δικτάτορας Πινοσέτ, ο οποίος εγκαθίδρυσε ένα τρομοκρατικό σύστημα αστυνόμευσης, όπως και περιγράφεται στην ταινία.

Γιατί να τα θυμόμαστε όμως τώρα όλα αυτά; Έχει καμιά αξία; Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι. Κατ΄αρχήν για τη θεραπεία της προσωπικής και συλλογικά αριστερής μνήμης. Οι αντιφάσεις σε αυτά που πιστεύαμε, και με πάθος (αντί για λογική) αγωνιζόμασταν νέοι, και σε αυτά που ανακαλύψαμε ότι ισχύουν στη πραγματικότητα είναι τεράστιες. Η αναγκαιότητα μιας αυτοψυχοθεραπείας είναι πάντα επίκαιρη.

Πέραν αυτού όμως νομίζω ότι η Χιλιανή περιπέτεια Αγιέντε - Πινοσέτ δεν έχει αναλυθεί και μελετηθεί όσο θα έπρεπε. Συμπεράσματα που θα μας ήταν ιδιαίτερα χρήσιμα και σήμερα περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια.

Ένα κομβικό σημείο που θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα είναι η σχέση αυτού του στριφογυρίσματος της παγκόσμιας Ιστορίας με τη δημοκρατία ως πολίτευμα. Αυτό που συνέβη στη Χιλή το 1970-1973 είναι αν όχι το μοναδικό, το χαρακτηριστικότερο ιστορικό παράδειγμα όπου ο σοσιαλισμός πήγε να εγκαθιδρυθεί με δημοκρατικές εκλογές και τελικά απεσοβήθη με ένοπλη αντιδημοκρατική εκτροπή. Ο Χιλιανός πολιτικός επιστήμονας Αρτούρο Βενεζουέλα ρίχνει το φταίξιμο στον ίδιο τον Αγιέντε. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι ενώ ο κοινωνικός και πολιτικός διχασμός γινόταν ολοένα και πιο εμφανής στη Χιλιανή κοινωνία, ο Αγιέντε αντί να ακολουθήσει πιο συμβιβαστικές ατραπούς, αντίθετα επιτάχυνε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας του, καταστρέφοντας κάθε ιδέα για μια πιο ειρηνική διαδικασία, βυθισμένος μέσα στην απάτη της αυτοεκπληρούμενης προφητείας του.

Κανείς δεν είπε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Το ότι δε η ιστορία, όπως έχει ειπωθεί, επαναλαμβάνεται σα φάρσα δεν το κάνει καθόλου πιο ήπιο, μάλλον δυσχεραίνει περισσότερο τις καταστάσεις.

Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε μια παρόμοια κατάσταση εκλεγμένης αριστερής κυβέρνησης, η οποία εξελέγη μετά από ένα ορυμαγδό ανέφικτων υποσχέσεων, παραπλάνησης του λαού, και προαγωγής ενός άκρως διχαστικού μοντέλου άσκησης πολιτικής. Αν αρχίσουμε να μετράμε ομοιότητες και διαφορές με την εκλεγμένη κυβέρνηση του Αγιέντε το 1970 στη Χιλή, τηρουμένων των αναλογιών, έχω την εντύπωση ότι θα εκπλαγούμε. Λείπει μόνο η αθωότητα της εποχής εκείνης. Αθωότητας, όπως τη ζούσαμε εμείς εδώ οι επαναστάτες του γλυκού νερού, γιατί τώρα πλέον στοιχηματίζω ότι η αθωότητα ήταν και τότε εκεί είδος εν ανεπαρκεία. Ή τουλάχιστον ήταν μια πεζή και σκληρή, μια αποτρόπαια αθωότητα.

Μπορεί στην παρούσα Ελληνική κυβέρνηση οι αιθεροβάμονες αριστεροί ιδεολόγοι να έχουν τεθεί σε εφεδρεία, και τη θέση τους στην ενεργή άσκηση πολιτικής να έχουν πάρει οι πρώην Πασόκοι αρριβίστες, η συνολική εκτίμηση της κατάστασης όμως δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρα. Οι κύριοι άξονες άσκησης πολιτικής από τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του, σε συνεργασία πάντα με το πιο εθνικιστικό κομμάτι της δεξιάς, μην το ξεχνάμε αυτό, παραμένουν το ίδιο τυχοδιωκτικοί, το ίδιο διχαστικοί, το ίδιο διαπλεκόμενοι. Και όλα αυτά τυλιγμένα με ένα αναχρονιστικό μανδύα αριστερής και σοσιαλίζουσας επαναστατικότητας, αρκετής για να κρατά το φυτίλι του δυναμίτη της κοινωνικής κατάστασης σιγοαναμμένο.

Οπότε τι μένει από όλα αυτά; Με σοβαρή, συστηματική και οργανωμένη πολιτική παρέμβαση των πραγματικά αναπτυξιακών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων όλα τα παραπάνω είναι δυνατό να αλλάξουν. Πλέον υπάρχει και η πείρα και οι ιστορικές αναφορές. Το πιο ουσιαστικό όμως είναι να κρατήσουμε σώα τη δημοκρατία μας, και αυτή θα δώσει τη διέξοδο. Οι Αγιέντε δεν καταπολεμούνται με τους Πινοσέτ
πηγές: